Sześć lat temu byliśmy w tym samym miejscu…
Też była kwalifikacja (wstępna) do przeszczepienia…
Wyjazd do Szczecina organizowało wówczas hospicjum , które objęło Patryka opieką…
To była wspaniała wycieczka…pozostały wspomnienia…zdjęcia…
Na Ładodze byliśmy na obiedzie….to był jeden z elementów niespodzianki przygotowanej dla Patryka…
Nie przyszłoby mi do głowy , że wrócimy tam po raz kolejny …po kilku latach…już nie turystycznie. ..
Przez chwilę poczułam się , jakby czas się cofnął. ..
Dziwne, niesamowite uczucie…
Życie potrafi zaskakiwać…mimo…
Już jesteśmy w domu…
Mamy zalecenia, badania do wykonania…
Hormony tarczycy do kontroli…ppdwyższone TSH…
Znowu kamienie…tym razem w obu nerkach…
Do sprawdzenia zęby…muszą być w idealnym porządku…
I walka …
Każda chwila to walka. ..na różne sposoby…
Podobno lato nadchodzi 😉
Damy radę…
Siedzę na szpitalnym korytarzu, rozmawiam przez telefon i bezmyślnie patrzę przed siebie. Zabiegany, ale uśmiechnięty personel, umęczeni pacjęci…od wielu lat znajomy widok…Prawie codzienność. …
Powinnam się przyzwyczaić, oswoić…
Patryk od trzech dni ma intensywne badania…
Spotkania z lekarzem opiekunem – prowadzącym, z chirurgiem – transplantologiem….
Kolejne rozmowy mające nas uświadomić jakim ryzykiem obarczone jest przeszczepienie płóc. ..zwłaszcza przy problemach Patryka…
Zmiany w układzie klatki piersiowej, oporne, patogenne bakterie…
Przeszczep to nie leczenie…to ratowanie życia. …
To, że ostatnie zaostrzenia miały dramatyczny przebieg. ..to nic…przecież żyje. ..
I ten ostatni rok ….nie ważne jak…ale przeżył. …
Kiedy jest ten czas?…..
Kiedy już organizm całkowicie odmawia posłuszeństwa?
A jak wtedy….wyczerpany…ma sobie poradzić po operacji …?
I tu na nic ja nie mam wpływu…
Mogę tylko zaufać lekarzą. ..I modlić się o szczególną mądrość dla nich…
Pieniądze szczęścia nie dają – czyżby?
Pewno same w sobie szczęścia nie zapewniają, a często, niestety ich brak , czy nadmiar jest przyczyną wielu nieszczęść….ale…
Smutno , kiedy uświadamiamy sobie w bardzo bolesny sposób , że oto z braku ..między innymi…pieniędzy tracimy kogoś bliskiego…
Mój syn ma przerwę pomiędzy pobytami w szpitalu. Jeszcze kilka dni…w niedzielę po południu meldujemy się na oddziale w Szczecinie.
Ta przerwa jest możliwa tylko dzięki temu, że Patryk ma zapewnione odpowiednie leki…
Za duże pieniądze , olbrzymim zaangażowaniem wielu osób…
Nie jestem w stanie podziękować każdemu z osobna. …Mogę tylko kolejny raz dziękować Bogu, że Patryk nie został bez pomocy. …
Czy to tak ma wyglądać już zawsze?
Wstaje nowy dzień…. Ciekawe , co nam przyniesie?
Pomimo powtarzalności zabiegów, przyjmowania leków , czynności związanych z muko , każdy kolejny dzień jest inny, ķażdy wnosi element zaskoczenia – pozytywny 🙂
Niesamowite , kiedy po raz kolejny przekonujemy się, że nie jesteśmy sami…
Czasami zwykły SMS, czy emeil z pytaniem – co słychać? – może dodać sił i otuchy.
Patryk jest wciąż bardzo słaby. Spacery , niestety z wózkiem….I oczywiście z koncentratorem tlenu…
Powoli wraca chęć na jedzenie…ale na razie nie przekłada się to na wagę.
Coraz bardziej realne staje się założenie gastrostomii . Pewno ostateczną decyzję podejmą transplantolodzy. Boję się, że obecna waga może Patryka dyskwalifikować….
Trochę szkoda…nieco popsuła się pogoda….
Trudno …jutro będzie lepsza…:))
Powolutku odbudowujemy to, co co z uporem maniaka zabiera choroba…
Patryk jest wciąż bardzo słaby…posłuszeństwa odmawia przeciążony antybiotykami żołądek. ..nieużywane mięśnie …wiadomo. ..
Ale….promyk nadziei. ..
Troszkę wraca ochota na jedzenie. ..
Poprawia się nastrój. ..
Chodzimy na codzienne spacery. ..wprawdzie Patryk na wózku…ale stara się też trochę na swoich nogach…
Mamy jeszcze tydzień …potem Szczecin…badania…
Strasznie to wszystko trudne…
Wstyd się mazać i załamywać. ..zwłaszcza, kiedy mamy z każdej strony niesamowite wsparcie….
….
Ale wierzę, że po deszczu przychodzi słońce…
A po burzy na niebie jest tęcza. .
A resztę powierzam Bogu…
Czas ….czy nam się to podoba , czy nie …i tak biegnie swoim trybem…
Dokładnie rok temu -w swoje urodziny- Patryk był w szpitalu….
Myślałam wtedy, źe to tylko kwestia niedługiego czasu , a kolejne będzie spędzał w zupełnie innych okolicznościach…z rodziną. ..otoczony przyjaciółmi…
Niestety…na wiele rzeczy nie mamy wpływu…
20 lat…I nawet jednego bez pobytu w szpitalu…
Możemy tylko modlić się i wierzyć, że ten koszmar kiedyś się skończy…
A póki co …cieszyć się z czasu, który jest nam dany…z tych lepszych momentów…
Patryk kontra muko 